Saltar ao contido

Yosafat Kozarov

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaYosafat Kozarov
Biografía
Nacemento1852 Editar o valor en Wikidata
Plovdiv, Bulgaria Editar o valor en Wikidata
Morte3 de novembro de 1925 Editar o valor en Wikidata (72/73 anos)
Sofía, Bulgaria Editar o valor en Wikidata
RelixiónCatolicismo Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónclérigo Editar o valor en Wikidata
Orde relixiosaCongregação dos Agostinianos da Assunção (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata

Yosafat Kozarov (en búlgaro: Йосафат Козаров), nado en 1852 en Plovdiv (Eyalet de Edirne, Imperio Otomán, hoxe Bulgaria) e finado o 3 de novembro de 1925 en Sofía (Reino de Bulgaria) foi un eclesiástico greco-católico búlgaro.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Yosafat Kozarov naceu nunha familia de católicos de rito latino en Plovdiv, entón parte do eyalet de Edirne, baixo soberanía otomá en 1852.[1] Comezou os seus estudos cos capuchinos en Plovdiv, e posteriormente ingresou no seminario de rito oriental dos asuncionistas, na cidade de Edirne.[1] Logo de graduarse no seminario, fixo o seu novizado en París e en Osma, e posteriormente volveu a Edirne, onde foi ordenado sacerdote da Igrexa greco-católica.[1] Comezou o seu ministerio en Edirne e Constantinopla, e posteriormente ensinou en varias escolas de Bulgaria, especialmente en Yambol. Por motivos familiares, e co permiso da Santa Sé, en 1900 deixou a vida monástica e pasou ao clero secular.[1] En 1907 pasou a ser párroco en Pravdino.

Retirouse en 1919, mais á morte de Ivan Pishtiycki foi nomeado confesor na catedral de San Luís de Plovdiv.[1] Logo da morte do arquimandrita Hristofor Kondov, o 11 de abril de 1924, foi nomeado pro-administrador dos greco-católicos búlgaros da vigairía apostólica de Tracia, e párroco da catedral da Dormición da Virxe de Sofía.[1] Finou o 3 de novembro de 1925 en Sofía.[1]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Еленков, Иван (2000). Католическата църква от източен отряд в България: От времето на нейното учредяване с присъединението на част от българския народ към Рим през 1860 г. до средата на ХХ век. Католическа апостолическа екзархия. pp. 232–233.